مجتبی مهدی و یادداشتی برای طبل بزرگ

"طبل بزرگ" شاید ، نه خیمه شب بازی باشد و نه ، سیاه بازی و شاید هم تلفیقی باشد از هر دو ؛ امـا به هرحال اتفاقی ست در حوزه ی نمایش ها ی سـنتی که خـود را از هر نوع قـید و بند وچـارچوب جدا کرده و بی هیــچ ادعایی حرکت تازه یی را جـستجو می کند. در این حرکت ، به هیـچ وجـه ادعای خلاقیت و نوآوری نداشته و نـخواهیم داشت ، اما نمایش سـنتیِ مـا مثل هر حوزه ی دیگر نمایشی ، قطعا ، محتاج فکرو ایده ی تـازه و خـلاق است به خـصـوص وقـتی که قـرار است با مخاطـبین کــودک و نـوجــوان مواجـه شـود.

در این نمایش از دیو ودد و غول و شوخی های رکیک و کلمات مسـتهجن که به غــلط جـزو لایـنفک نمـایـش های سـنتی شده خـبری نیسـت ، امـا همچون گذشته شـادی و نشاط و درگیرشدن با قصه یی سـاده و مـفهومی جزو خواستـه های قطـعی و حتـمی من بوده و هست .

حتی اگر این نمایش را ، اسماً ، به مخـاطب نوجوان اخـتصاص دهیم ، امـا دیـدن آن را برای کـودکـان و حتی خردسالان ، نه تنها زیان آور ندانسته بلکه به جـهاتی ، رسماً ، توصـیه می کنیم.

مجتبی مهدی